گذشته ها دوباره آمده اند...

یاد نگرفتم درست زندگی کنم، یاد نگرفتم آن طور که دوست دارم زندگی کنم، یاد نگرفتم آن طور که می خواهم دوست داشته باشم، سالهاست که برای دیگران زندگی می کنم (اگرچه حتی همین دیگران بارها مرا به نافرمانی متهم کرده اند)، روزگاری برای مردم شهر کوچکی که پدرم مجبور بود در آن زندگی کند، سالها برای مادرم، مدتها برای برادرم و غرور و تعصب مردانه اش، روزگاری دیگر برای پدرم که پیر شده بود، بعد ها برای دوستانی که به بودنشان نیاز داشتم و حتی چند سال برای کسی که آنقدر دوستش داشتم که می ترسیدم از بی مهری اش، به خودش شکایت ببرم مبادا از دستم برود و حالا در چند قدمی یه سی سالگی انگار فوران کرده ام، عمدا دوست دارم همه شان را آزار دهم، همه شان را نگران کنم و بترسانم. حالا در چند قدمی یه سی سالگی کتاب های ممنوعه شان را قورت می دهم و دیدارهایه تحریمی شان را با تمام وجود می بلعم. دوست دارم تمام رازهایم رافاش کنم تا درد بکشند، علیرغم اینکه بسیار دوستشان میدارم و همین تناقض لذت آزار و درد دوست داشتنشان عذابم می دهد. کاش آن روزها رهایم می کردید تا امروز بی صبرانه به آغوشتان باز می گشتم...